Kilka kilometrów za Piłą, tuż przed Ujściem, nad prawym brzegiem Noteci, leżą Ługi Ujskie. Okoliczne łąki już w XVI w. zmeliorowali sprowadzeni tu osadnicy holenderscy.
Oni też w 1597 r. założyli wieś nazwaną później Olędrowem.
Początki wsi związane są z ziemiami przylegającymi do łąk, zwanymi Schulenbergiem. Porzucono je, po epidemii cholery, by przenieść się na obszary położone wyżej.
Na dawnym miejscu pozostały dziś tylko dwa zabudowania oraz stary cmentarz. Więcej starych obiektów zachowało się na terenie dzisiejszej wsi, która od 1945 r. nazywa się Ługi Ujskie.
Szkolny kronikarz zanotował, że zaraz po wyzwoleniu, w częściowo opuszczonej miejscowości, naliczono 103 numery zabudowań. Istniały też dwa sklepy kolonialne, sklep rzeźnicki. Funkcjonował zbudowany w 1868 r., kościół ewangelicki z przylegającą doń drewnianą dzwonnicą z 1825 r., w dobrym stanie były także budynki szkolne, a także obiekty niemieckiej straży granicznej. Dość prędko, w centrum wsi, na miejscu niemieckiego pomnika, mieszkańcy ustawili krzyż.
Od maja 1945 r. rozpoczął się napływ polskich osiedleńców, którzy w porozumieniu z Urzędem Ziemskim w Trzciance, zajmowali gospodarstwa poniemieckie, a niekiedy byli dokwaterowywani do mieszkających tu jeszcze rodzin niemieckich i - co podkreśla kronikarz - wspólnie pracowali w polu.
W 1946 r. wysiedlono stąd jednak prawie wszystkich pozostałych Niemców. Przyspieszenie akcji nastąpiło - jak zaznaczono w kronice - z powodu dużej liczby pożarów we wsi, chociaż prowadzone w tej sprawie śledztwa nigdy nie przyniosły żadnych, konkretnych ustaleń.
Większość obecnych mieszkańców Ługów Ujskich wywodzi się z województw: łódzkiego, kieleckiego, zamojskiego oraz Kresów Wschodnich (z dzisiejszej Białorusi i Ukrainy); we wsi zamieszkała też garstka Litwinów oraz jedna rodzina niemiecka. 
20 sierpnia 1945 r. rozpoczęła działalność szkoła podstawowa.
Ponieważ budynki szkolne były w tym czasie zajęte przez radziecką brygadę gospodarczą (złożoną głównie z cywilnej ludności ukraińskiej), szkołę umieszczono w budynkach b. parafii ewangelickiej, tzw. pastorówce. Edukację, w klasach I-IV, rozpoczęło 38 uczniów.
Szkoła stała się też miejscem spotkań, zabaw oraz najróżniejszych kursów oświatowych.
W 2000 roku w budynku po byłej szkole utworzono świetlice środowiskowo-wychowawczą.
Ługi Ujskie są od kilku lat najszybciej rozwijającą się miejscowością w gminie Ujście.
Powstało tu dużo nowych domów, kolejne są w budowie. Działkami w tym rejonie zainteresowali się mieszkańcy pobliskiej Piły. Jeśli tempo rozwoju zostanie w przyszłości utrzymane, to Ługi Ujskie mogą kiedyś połączyć się z Ujściem. Zabudowa tej wsi zaczyna się już przy drodze krajowej nr 11, gdzie kiedyś było szczere pole.
W gospodarce Ługów Ujskich nadal dominuje rolnictwo, chociaż zaczynają mu dorównywać przemysł i usługi. Na terenie wsi działa kilkadziesiąt podmiotów gospodarczych. Do największych należą: zakład drzewny, autokomis i stacja CPN.
W pięknie wyremontowanej w 2013 roku byłej remizie strażackiej mieści się sala wiejska.
W centrum wsi na wzniesieniu stoi kościół pw. Matki Boskiej Różańcowej zbudowany w 1868 r. dla parafii ewangelickiej. Obok niego znajduje się cmentarz, a z przodu, tuż przy wejściu głównym, stoi drewniana dzwonnica z 1825 r. Ługi należą do parafii pw. św. Franciszka z Asyżu w Stobnie.
W Ługach Ujskich mieszka 691 mieszkańców.
Żródło: "Miasto i gmina Ujście. Krótka Historia" wyd. przez "Akapit"
Źródło: "Ujście, nowoczesne miasto i gmina" wyd. przez Wydawnictwo "Media"